Voortijdig in het paradijs!

Hoogtepunt van de archipel van Stockholm was toch wel Paradiset. Dit is werkelijk een paradijs. We konden er op een mooie plek aanleggen aan een steiger met een hekboei, zodat we ook aan land konden. Dat gaf gelegenheid om te wandelen op het bosrijke eilandje, maar ook om het goede restaurant te bezoeken. De omgeving ademt een en al rust. 

Toch waren er de afgelopen week ook een paar ‘adrenaline’ momenten. Het weer blijft uitstekend, maar er stond een zeer stevige wind. Lekker om te zeilen natuurlijk. Zo belandden we vorige week zondag in de jachthaven Sandhamn. We zochten beschutting vanwege de voorspelde windkracht 7. Na met wat gedoe aangelegd te hebben zaten we aan de koffie. Opeens werden we met twee naastliggende jachten weggetrokken. Een motorjacht was aan het spinnen als gevolg van het uitvallen van een van de twee motoren. De propeller van de werkende motor sneed drie hekankerlijnen, waaronder die van ons, door. Gelukkig hadden we nog een extra hekankerlijn aangebracht. Het op drift geraakte motorjacht ramde ook nog een ander motorjacht. Paniek in de haven bij 30 kn wind. Er was veel hulp, zodat alles snel onder controle kwam. De haven organiseerde de afhandeling prima. Er werd rapport opgemaakt. Wij hebben maar lichte schade. De hekankerlijn heeft met enorme kracht in het polyester gesneden (zie foto). Toch maar aan de verzekering gemeld. Het voordeel was dat we van de haven een goede service kregen. Nadat de wind was gaan liggen kregen we een mooie plek aan een steiger op een eilandje aan de overkant van de jachthaven.

Verder hebben we (weer) met diepteproblemen te maken gehad. Op weg van Paradiset naar open zee koos ik voor een route die niet bebakend was. Gelet op de aangegeven dieptes op de kaart dacht ik dat het wel zou kunnen. Dom, dom, dom. Het kon ook wel, maar de schrik is ons om het hart geslagen. Als je zeilend met een vaart van 7 kn tussen de rotseilandjes de diepte opeens pijlsnel ziet afnemen van 20 naar 8 meter zorgt dat voor commotie. We zijn teruggevaren en hebben snel de zeilen neergelaten. Vervolgens behoedzaam op de motor de route vervolgd. De aangegeven kaartdieptes in dat gebied bleken inderdaad niet betrouwbaar. Van heel andere aard was de ervaring die we eergisteren midden op zee op weg naar Mariehamn hadden. De diepte is daar meer dan 200 (!) meter. Toch gaf de dieptemeter opeens 8 meter aan. Ook nu weer schrikken. Maar al snel kwamen we erachter dat de dieptemeter dergelijk grote dieptes niet kan peilen. 

We hebben Zweden nu achter ons gelaten. Formeel is Åland, waar we nu zijn, Finland. Maar deze eilandengroep heeft een status aparte. De bewoners voelen zich in meerderheid meer met Zweden verbonden. Åland heeft een eigen vlag en voor internet een eigen extensie (ax). We liggen in Mariehamn. Met neef Wouter was ik hier ook vier jaar geleden. In het stadje kunnen we alles krijgen. In de omgeving is het lekker toeven. We zijn nu behoorlijk noordelijk. ‘s Nachts blijft het licht (zie foto).

Wat lezen betreft, twee boeken: Manhattan Beach van Jennifer Egan en Dit zijn de namen van Tommy Wieringa. Totaal verschillende genres, maar allebei zeer lezenswaardig. Het eerstgenoemde boek werpt een origineel licht op de New Yorkse maffia. Het tweede levert een parallel met de Exodus, maar is ook actueel met de schrijnende situaties rond  vluchtelingen. Dank voor alle boeksuggesties!

De komende week  bezoeken we enkele van de 30.000 - 50.000 eilandjes in de Finse archipel. Het belooft mooi ankerweer te worden.