Een brug te ver….

Van de ankerplek zeilen we naar een haventje in Dalarö waar wij 4 jaar geleden ook zijn geweest en goede herinnering aan over hebben gehouden. Het is er gezellig, veel Zweden, die hier weekend hebben gehouden. En wat zie ik op mijn avondwandeling door het dorp? Een hert, niet in een hertenkamp maar in het wild!

Dan zeilen we naar Stockholm, waar we maar zo’n 10 km vanaf het centrum in een haventje aanleggen, maar toch lijkt het hier platteland, met veel groen en mooie huisjes. Met Kees en Thea, die in de buurt vakantie houden, hebben wij afgesproken. Met hen varen wij naar Vaxholm, lunchen, lopen een rondje, zien het fort ter verdediging van Stockholm, en zeilen op de fok terug. We dineren bij ons op de boot.  

De volgende dag is het 26 graden. De verwarming is kapot en Tom weet een monteur te regelen, die pas in de middag komt. De oorzaak was corrosie van de zekering, ten gevolge van het eerder lekken van de boiler. Het kan gelukkig tijdelijk worden verholpen. Jammer, Tom kon niet met Kees, Thea en Marie-Claire naar de stad. Wij dus met zijn drieën naar Stockholm naar het Wasamuseum. Daar is een oorlogsschip, de Wasa, te zien dat 3 ½ eeuw geleden in de haven van Stockholm waar het was gebouwd, al is vergaan. Hoe dat kwam? Te weinig ballast, geen evenwichtige verdeling van het gewicht en met laaggelegen schietgaten voor de kanonnen kwam er al gauw water naar binnen. Het schip is in de jaren ’60 van de bodem losgetrokken en geconserveerd. Wat een prachtschip is het! Alles van hout, rijk versierd, ook met afschrikwekkende beelden als machtsvertoon. Ook is in het museum te zien hoe het dagelijkse leven eruit zag; nou…dan hebben Tom en ik het maar gemakkelijk aan boord! We eten ’s avonds heerlijk bij Kees en Thea. 

De volgende dag gaan we zeilen, het is mooi weer met wind. We willen voor de lunch ankeren, dus we hebben een fraai plekje opgezocht. We zijn niet de enigen daar. Bij een 2epoging liggen wij vast. Het is een genot om te zien dat de Zweden soms ook moeite hebben om te ankeren. Zo komt er een Zweed haaks op een rots aan varen, gooit aan de achterkant van de boot een anker uit, zijn zoon staat al op de rots, pakt de boot van voren vast, maar kan dat niet volhouden omdat pa niet voldoende ver doorvaart…zoonlief klautert dan snel aan boord. We lunchen, genietend van de natuur. Kees zwemt zelfs! Tom en Kees lichten het anker, en daar gaan wij weer, terug op de fok. Kees en Thea trakteren ons op een diner in een restaurant. Wat een gezellige dagen hebben wij gehad!Tom en ik varen nog naar een ankerbol, waar wij gratis met wat regen overnachten.

We willen nog enkele dagen in de scheren van Stockholm blijven, en zoeken nu een mooie haven uit. Het waait als een gek, vooral de windvlagen zijn stevig. Dus we zetten alleen de fok op en schieten al door het water. Na enkele uren belt Tom met de havenmeester van Bullando Marina om een plekje te “reserveren”, het is er druk, maar uiteindelijk kunnen we er terecht. Alleen komen wij er 1 mijl tevoren achter dat er een 20 meter hoge vaste brug is, waar wij niet onderdoor kunnen, de boot is 22 m hoog. Bullando is een brug te ver! Gelukkig -het waait immers flink- zien we in de buurt een mogelijkheid bij een andere haven waar allerlei veerboten aanleggen, om op een steiger aan te leggen. We liggen aan lager wal en het gaat er te keer. ’s Avonds verkassen we naar hoger wal met de hulp van 2 vriendelijke Zweden. 

We blijven er nog een dag liggen. Aan de steiger is het een va-et-vient van mensen die in het weekend met hun bootje naar hun vakantiewoning gaan. Watertaxi’s en veerboten varen af en aan. Er is heel wat te zien voor ons, we amuseren ons.