Rotsen botsen

Ze zeggen: 'Je hebt niet in Finland gevaren als je niet een keer op de rotsen bent gelopen.' Nou, dat hebben we nu dus gehad. De Vaarwijzer van René Vleut is de 'bijbel' voor watersporters in  dit gebied. Ook ik ben enthousiast over de informatie die hij geeft. Maar wat mij betreft moet de volgende druk van zijn boek voor Kökar toch aangepast worden. Hij heeft een hele pagina persoonlijke ervaring over (de aanloop naar) de haven Karlby op Kökar beschreven. Het is een unieke avontuurlijke tocht, die met onze diepgang van 1,95 m goed mogelijk is. Bovendien stijgt de kwaliteit van de haven, dankzij de zorg van de eigenaar/havenmeester, uit boven die van andere havens. Eerst de aanloop naar de haven. We hebben vandaag het grootste deel moeten motorzeilen vanwege de zwakke wind. Ook is er weer mist, maar nu meer flarden, die een schitterend schouwspel opleveren. Als we om 13.30 u, aan de laatste 2 nM van de totaal 30 nM naar het hart van het eiland Kökar beginnen begrijpen we snel hoe het met de door René Vleut beschreven bakens op de oevers werkt. Op de rotsen zijn voor de juiste koerslijn, die een zigzag verloop kent, steeds twee witten stippen gemaakt, die je boven elkaar, dat wil zeggen op één lijn moet varen. Zie foto.

In eerste instantie komt de te varen lijn goed overeen met die de elektronische kaart aangeeft. So far so good. Maar dan gaan de witte stippen over in 'normale' rode en groene bakens waar we tussendoor moeten varen. Dan is er verwarring,  want die koers komt niet helemaal overeen met de ideale lijn, die de elektronische kaart aangeeft. Let wel het gaat om navigeren op de meter nauwkeurig. We hebben een eerste confrontatie met een onderwaterrots. Schrikken, maar de kiel kan wel tegen een stootje. Als we vlakbij de haven zijn wijkt de koerslijn op de kaart zelfs ver af van de bebakende route. We lopen vast. Wouter denkt dat we niet meer los komen. Er komt een motorbootje, dat ons aanwijzingen geeft. Ze vertellen erbij dat de waterstand op dit moment 30 cm lager is dan normaal. Na een kwartiertje manoeuvreren weten we toch de aanlegplaats te bereiken. Ook hier: 0 cm onder de kiel. Zie foto.

Gelukkig hebben we deze tocht niet gisteren met Bft 7 gedaan! Van de door René Vleut in het vooruitzicht gestelde enthousiaste begroeting van de havenmeester is geen sprake. Er is geen sterveling te bekennen. We liggen naast een hotel zonder gasten. Het is Hemelvaartsweekend. Wanneer begint het seizoen hier dan? De omgeving levert wel de beloofde pracht. In een supermarktje doen we onze inkopen. Wouter vraagt steevast als we naar een nieuwe bestemming gaan: 'Is er nog wat te doen?' Dit eiland telt volgens Wikipedia 260 inwoners. Nee, er is niets te doen. Rust en natuur. We maken een wandelingetje over rotsen van het eiland. De maaltijd bestaat uit karbonade, sla en nu eens niet pasta, maar in de magnetron opgewarmde gebakken aardappelen, die we in een diepvrieszak hebben gekocht.