De Limfjorden

Marie-Claire en ik hebben besloten dat we de blog afwisselend schrijven. Nu is de beurt aan Marie-Claire met onderstaand verslag. Maar zelf moet ik toch de schande van gisterenavond (17 mei) kwijt. Paniek in de tent. Een drama in drie bedrijven, maar met een goede afloop. Fase 1: We zitten rustig wat te lezen na het avondeten. Ik hoor al een tijdje een gezoem. Daarom ga ik op onderzoek uit. Het blijkt de koelkast. Ik zie dat er een rood led lichtje brandt. Foute boel. Op zoek naar de handleiding. Deze geeft aan dat als het rode lampje eenmaal per 15 sec oplicht ‘de voedingspanning buiten het bereik ligt’. Oké, maar wat nu? Als ik de koelkast aan- en uitschakel zie ik alle lampen en instrumenten flikkeren. Foute boel. In dit soort situaties is er maar één redder in de nood: Ger Rossel, de vorige eigenaar. Hij neemt de telefoon aan. Zijn overtuiging is dat de compressor van de koelkast stuk is. Dat is niet zo maar verholpen. Daarom besteed ik het volgende uur om een servicepunt van Waeco, dat nu Dometic blijkt te heten, op te sporen. Juist in Denemarken zijn er weinig dealers. Daarom besluit ik voor na Pinksteren grote havens, onder andere in de buurt van Kopenhagen, op te zoeken waar met grote waarschijnlijkheid een servicemonteur te vinden is. Ga ik morgen bellen voor een afspraak. Fase 2: Als we de boel opruimen voor de nacht kom ik erachter dat niet alleen de koelkast niet in orde is. Ook de waterpomp slaat niet aan. Als ik het probeer beginnen alle instrumenten weer te flikkeren. Het is inmiddels 22.45 u, maar Ger is gelukkig nog wakker. Hij vraagt me met een multimeter de spanning op de accu’s te controleren. Die geven mooi 13 V aan. Zelfs voor Ger is het nu een groot vraagteken wat er aan de hand is. We gaan de reisplannen aanpassen. We zullen morgen op de motor, die het gelukkig wel doet, naar de dichtstbijzijnde haven met een reparateur moeten varen. Dat zal wel Aalborg worden. Fase 3: Ontdaan willen we naar bed gaan als ik zie dat één van de twee hoofdschakelaars uit is. De één is voor de motor, de andere voor de instrumenten/apparaten. Die van de instrumenten/apparaten is uit. Ik moet er bij het opruimen van de hondenkooi tegenaan zijn gestoten. Toen ik die hoofdschakelaar weer aanzette was alles opgelost. Verklaring van Ger: de instrumenten/apparaten die weinig stroom verbruiken konden nog via de radio (die buiten de hoofdschakelaar om op de accu staat, gevoed worden. Maar met de stroom vretende apparaten gaat het fout. Opgelucht vatten we de slaap. 

11 mei

Vandaag vervolgen we onze tocht vanuit Hornum naar het noorden. Pal voor ons ligt een catamaran, we hebben aan de achterkant slechts een halve meter ruimte en krijgen de wind van achteren; lastig om weg te komen, maar Tom doet dat keurig. We varen langs het schiereiland Sylt. De Duitse zee is bezaaid met windmolens, waar we overigens op grote afstand langs varen. We komen aan bij Romo[uitspraak: Reumeu], onze 1e Deense plaats. De Ipad geeft 4 meter waterdiepte aan. We varen de haven in maar komen vast te zitten, er staat dus -weliswaar bij laag water- nog niet eens 2 m water. Na een uurtje kunnen we, met hulp van de havenmeester, aanleggen. We herkennen de haven helemaal niet van 7 jaar geleden toen we ook deze westkust deden. Het havengeld deponeren we in een envelop in een brievenbus. Het mag in Deense kronen of in euro’s.

12 mei

Om 5 uur uit de veren om voor het laagste laag-watermoment weg te varen. We worden weer verrast, want om 5.15 uur blijken we al de grond te voelen. Dus holderdebolder weg! Het is nog fris, 12°. De zon straalt weer, allengs stijgt de temperatuur tot 19°; wat boffen we toch! De wind komt uit de verkeerde richting, dus we motorzeilen veel. We gaan naar Hvide Sande (Wit Zand), een dagtocht van 75 Nm [nautische mijl], die we om 17.30 uur overbrugd hebben en waar wij nog nooit zijn geweest.De havenmeester wijst ons een goede plek aan in deze vissershaven, langs een steiger. Er ligt welgeteld 1 andere plezierboot. En ’s morgens nog 1. Waarom is de duinenrij hier zo laag? Het blijkt dat dat hier kan omdat er een groot binnenmeer achter ligt. Op het Deense land zijn her en der windmolens te zien.

13 mei

Van Hvide Sande naar Thyboron. We hebben tempo gemaakt omdat we die haven en het Limfjord niet bij sterke, aanlandige (westen)wind kunnen aanlopen. De weersvoorspelling is nu echter stabiel en geeft een oostelijke wind aan voor de komende dagen, wat een mazzel! We tuffen op de motor, de windkracht is wisselend, veelal te weinig om te zeilen. Vanaf het begin van de middag hebben we 4 Bft wind en doen we maar liefst 7 knoop [7 nautische mijl per uur]. Om 18.30 uur arriveren we in de haven van Thyboron. Dit ligt op 56° noorderbreedte, terwijl Scheveningen op 52° noorderbreedte ligt. We eten vis en aardappelsalade op een terrasje, nog altijd in de zon. Het draaien van de was in de wasmachine blijkt -na bellen met de havenmeester- toch niet gratis te zijn. Na enig vijven en zessen draait de was, doet de centrifuge het uiteindelijk niet, gaat de was kletsnat de droger in, maar is ’s morgens nog zo nat dat we die in de volgende haven op de bleek leggen. 

14 mei

We willen diesel tanken en moeten daarvoor de havenmeester bellen om te vragen waar de tankinstallatie is. Zoals vaker hier is het zelfbediening, met een credit card. Zo hebben we tot nu toe nog geen Deense kroon in onze vingers gehad. Een zeehond waagt zijn snuit in het vuile water van de haven boven water. Met een volle tank gaan we naar Lemvig in het Limfjord, een leuk avontuur zo’n nieuwe omgeving. Via een goed betonde vaargeul komen we langs zandplaten, waar kolonies zeehonden liggen te soezen naast de windmolens. We kijken uit op groene oevers, en soms een kleine klif. Buiten de vaargeul blijkt het meteen ondiep te zijn, opletten dus. De zeilen gaan omhoog, de motor gaat uit. Het is een fraaie zeiltocht, heet bij 23°. In Lemvig leggen we in de haven in het stadje aan. Tom spoedt zich naar de fietsenmaker om de lekke band te laten repareren. Marie-Claire wil een Bermuda aan, maar waar liggen die zomerkleren? ’s Avonds lopen we een deel van de planetenroute, waar de planeten op schaal zijn aangegeven, bijzonder.

15 mei

Verder door het Limfjord, van Lemvig naar Fur, 35 Nm. Meestal wind tegen, dus op de motor. Marie-Claire vindt dat niet erg, zij geniet van de omgeving, de akkers en de bomen. Komt daardoor die geelgroene stoflaag, die weer op de boot zit? Marie-Claire lost later het raadsel op: het is van het zeegras, dat in pollen van tijd tot tijd in het water drijft. Geen industrie te zien; de plaats Stuer van Bang en Olufsen laten we links liggen. We gaan door een klapbrug en geven dus een geluidsein zodat die geopend wordt; eerst nog even de trein laten passeren. Het is een mooie brug met klinknagels en 3 bogen. Later gaan we onder een vaste brug van 26 m hoogte door, altijd spannend omdat  de mast 21 m hoog is. Er zijn warempel enkele boten op deze route. Na deze zonnige dag, circa 20°, leggen we op Fur aan. We verheugen ons op het verkennen van het eiland.

16 mei

“Rustdag” op Fur. We hebben gefietst, gewandeld door bos en over strand, en weer terug. De laagsgewijze opbouw van de aarde aanschouwd. Ook hebben we uitgebreid het museum met fossielen in Moler (Deense woord) of Moclay (Engelse woord) bekeken, 55 miljoen jaar oud; de Moler is een zachte, gelige steen, bestaande uit plankton van 1 miljoen jaar. Er zijn veel fossiele vissen, zoals makreel, te zien en fossiele insekten, bizar in de goede zin des woords. Fur is werkelijk een pareltje! ‘s Avonds bij de WiFi van de VVV een en ander gedaan.

17 Mei

Nog een dag op Fur. Zon, fris in de wind uit het noorden. We sturen eerst condoleances aan een voormalige buurman uit Den Haag, wiens vrouw is overleden. We maken een wandeling van 2 uur langs akkers en door een bos. Alles ziet er zo verzorgd uit. Waar hebben de Denen hun welvaart aan te danken? Aha, Wikipedia zegt: 10% werkt in de agrarische sector, 45% werkt in de industrie -die zich toelegt op know-how, research en export- de rest in de dienstensector.