Herinneringen ophalen

We maakten een prachtige oversteek van Helsinki naar Tallinn. Met een stevige bries van opzij en een wolkenloze hemel legden we de 30 nM in een recordtijd van 4,5 uur af. Het vertrek was niet vanaf uniek gelegen eilandje Valkosaari, waar we tijdens ons verblijf in Helsinki hadden gebivakkeerd, maar vanaf het eilandengroepje Suomenlinna, iets zuidelijker voor de kust gelegen. Suomenlinna is een vesting die in de 18e eeuw meer inwoners had dan Helsinki zelf (6000). Het complex behoort tot het Unesco werelderfgoed. Overdag zijn er veel toeristen, maar na vertrek van de laatste rondvaartboot ademt de vesting een bijzondere sfeer uit waar het goed toeven is. Met Kees R. was ik hier vier jaar geleden ook geweest. Dat geldt ook voor het eiland Prangli waar we na de oversteek in Estland aanlandden. Op dit eiland lijkt de tijd sinds de vorige eeuw te hebben stilgestaan. Geen voorbeeld van het moderne Estland, dat voor wat betreft automatisering juist voorop loopt. Op Prangli was er vier jaar geleden wel een nieuw restaurant waar Kees R. en ik hebben gegeten. We vroegen ons toen af of het er nog lang zou zijn gezien het gebrek aan klandizie. En jaar hoor, Marie-Claire en ik konden er prima terecht. We hebben er lekker gegeten. We waren nog niet op de Animato terug of de eerste heftige onweersbui barstte los.

Tallinn bereikten we afgelopen woensdag. Ook dat was een weerzien. Marie-Claire was er in 2007 geweest. Ik had er vier jaar geleden bemanningswissel: Hetty en Kees kwamen aan boord. We hadden nu geen behoefte de topattracties nog een keer te doen. We hebben de Botanische Tuin bezocht. Verder maakte het Bezettingsmuseum indruk op ons. Wat de inwoners van de Baltische staten in de afgelopen eeuw hebben meegemaakt is nauwelijks te bevatten.

Donderdag kwam Paul, de broer van Marie-Claire, aan boord. Hij vaart twee weken met ons mee. De binnenkomer voor hem kon niet beter. Met een mooie wind zeilden we naar Lohusalu. Voor mij wederom een feest van de herkenning. In het haventje was slechts één andere passant. Maar het bij de jachthaven horende restaurant was gezellig met veel plaatselijke bevolking. De Estse specialiteit ‘ovenschotel met zoute haring, aardappel en ei’ stond nog op het menu. Deze voor ons vreemde combinatie van ingrediënten smaakte toch weer goed. 

Tijdens onze trip gisteren naar Dirham, op de noordwestpunt van Estland, werden we verrast door een stevige onweersbui. Natuurlijk proberen we dat te voorkomen. Een paar keer per dag bekijk ik vier websites die het weer voorspellen. De weercomputers zijn hartstikke goed, maar niet onfeilbaar. Als aan de horizon opeens donkere wolken samenpakken kun je weinig meer doen. Het enige is uit de buurt van geleiders blijven. Het bliksemde en donderde een minuut of twintig. Echt angstig waren we niet. Leuk is anders. De komende dagen zien er weer stralend uit. Het belooft helaas zelfs weer boven de 30°C te worden. Een mens moet wat te klagen hebben.