Visarenden

Na alle eilanden gaan we nu richting het vasteland, naar Hanko. We zeilen een route die Tom in 2014 met Wouter heeft gedaan. Je raadt het nooit: het nest met zeearenden op een boei in zee, waar Tom en Wouter door werden verrast, was nu ook weer bezet, met 2 jonge visarenden die op het punt staan voor het eerst uit te vliegen. Geweldig!

Hanko is een stadje waar we flink fourageren en waar ik ’s avonds een wandeling maak. Ik kom langs het Monument voor de Vrijheid, dat enkele malen is opgericht en weer neergehaald. Dat is niet vreemd, het land kent een bewogen geschiedenis: het werd in 1917 onafhankelijk van Rusland, koos de zijde van Nazi-Duitsland, vocht tegen de Sovjet-Unie en verloor, en moest die buurman decennialang te vriend houden. Het land sloot zich in 1995 aan bij de EU. 

We doen na Hanko weer enkele eilandjes aan in EkenäsNational Parc. Ze zijn allemaal een paradijsje. Barösund roept bij Tom ook al nostalgische gevoelens op, temeer omdat hij in 2014 met Kees R. daar zo heerlijk had gegeten. Het is alle dagen heet en we zijn dus blij dat er in Barösund een terras is.

Verder naar Helsinki, waar het een wirwar van eilanden is. Tom legt in flinke wind aan in een haventje, achteruit varend, in verband met de wind; een knappe prestatie! Het blijft enkele dagen flink waaien, 5 tot 6 Bft. In dit haventje is in 1861 de eerste zeilclub van Finland opgericht. Deze zeilclub had als clubvlag aanvankelijk de latere Finse vlag, en heeft daarom in 1917 zijn clubvlag aangepast. De Finnen zijn overigens zeer trots op hun zwaar bevochten vlag, teken van vrijheid! Het haventje ligt opeen fantastische plaats, vlakbij het centrum bij het gebouw waar de president zijn gasten ontvangt en bij de Silja Line, de boten die naar Stockholm varen.

Wij bekijken natuurlijk Helsinki: de markt, de oude markthal, de Russisch-Orthodoxe kerk, de Domkerk en het Senaatsplein, waar de premier en de senaat kantoor houden, het stationsgebouw uit 1904 en Marie-Claire nog het kunstmuseum. Het centrum is gezellig: classistische gebouwen, maar ook lelijke gebouwen uit de jaren ’60. De volgende dag rijden we met het openbaar vervoer naar 3 nieuwe wijken, waar nog veel in aanbouw is, zowel appartementen als kantoorgebouwen. Al die bouwactiviteit verbaast ons, bij een inwonertal van maar 650.000 inwoners. Bovendien wordt er in hoge dichtheid gebouwd, terwijl er ruimte genoeg is. Jammer, wij hebben geen ons echt aansprekende architectuur kunnen ontdekken; Kopenhagen spreekt ons meer aan.