Hard, zeer hard

De laatste zeildag voor Gijs en Astrid. Met het weer hebben we het wel heel erg getroffen. We gebruiken een uitgebreid ontbijt in de kuip. Om 09.00 u maken onze Zweedse buren duidelijk dat ze willen vertrekken. Om hen de ruimte te geven kunnen we het beste ook direct zelf van wal steken. Om 09.15 u hijsen we de zeilen. Met halve wind op Laboe (een voorstadje van Kiel) af. Het gaat keihard. Naarmate onze trip van 28 nM vordert neemt de wind toe met vlagen tot 27 kn. De Animato heeft een snelheid van regelmatig meer dan 9 kn. Dat is uitzonderlijk hoog. Eigenlijk zou ik het grootzeil moeten reven. De bestemming komt echter al in zicht. Om 13.00 u zijn we in Laboe. Dit betekent een gemiddelde snelheid van meer dan 7 kn. Als ik de haven binnen vaar krijg ik weemoedige gevoelens. Exact drie maanden geleden op 20 april was ik hier ook met Wio en Siebe, toen nog aan het begin van mijn reis. We nestelen ons op het aangename terras van de haven. We drinken, snacken en dineren er. Goddelijk! De traktatie van Gijs en Astrid laat ik me welgevallen. Daarna helpt Gijs me met het ankerprobleem. Zijn lijfspreuk is 'niet denken, kijken'. Tja, dat is nou net niet op mijn lijf geschreven. Gijs heeft snel in de gaten hoe het ingenieuze mechanisme werkt. Zo zien we ook wat er mankeert. We kunnen het grotendeels oplossen. Het anker is in ieder geval weer bruikbaar. Tijdens de werkzaamheden raken we in gesprek met Jan-Hendrik en Katinka, de bemanning van een prachtige Schokker (platbodem), die naast de Animato ligt. We mogen aan boord komen. Het klikt direct. Dat is het leuke van zeilen: altijd bijzondere ontmoetingen.