Feest aan het einde van de wereld

Utklippan bestaat uit twee piepkleine rotseilanden. Geen bomen, wel veel vogels. Ze liggen ruim 5 mijl uit de kust. Op het noordelijke eilandje is een haven die bestaat uit een soort bassin van 70 bij 25 meter. Er zijn geen voorzieningen als water en elektriciteit. Het is in de zomer een populaire bestemming. Op het zuidelijke eilandje staat wat tot de jaren tachtig een vuurtoren was, maar nu een sectorlicht. Rond dit sectorlicht staan een paar huizen, die vroeger voor het personeel van de vuurtoren waren. Uit de beschrijvingen en verhalen weten we dat de haven moeilijk is aan te varen vanwege de ondiepten en de zeer smalle toegang. Bovendien kan de haven overvol zijn. Marie-Claire en ik besluiten het avontuur toch aan te gaan. We vertrekken om 09.00 u uit de haven van Kristianopel voor de tocht van 25 nM. We hebben wind in de rug. De slechts 7 kn wind in combinatie met de knobbelige zee zorgen ervoor dat het grootzeil op en neer slaat. Dat is niet aantrekkelijk om te zeilen. We zetten de motor daarom aan. De laatste twee uur zeilen we wel bij een aantrekkende wind tot 15 kn. Het gaat zo lekker, dat we een aantal extra mijlen maken. Het is spannend als we de haven om 14.15 u naderen. We weten de rotsen te vermijden. Hier moet je niet met windkracht 5 Bft of meer aankomen. Er zijn nog niet veel schepen, waardoor we langs de kade kunnen afmeren. Even later vaart ook de 'Boeieloeier' binnen. De bemanning bestaat uit (weer een) Kees en Margot. We hebben hen al in Borgholm, Kalmar en Kristianopel ontmoet. We maken een wandelingetje. Het is een gekwetter van jewelste. We spotten een overweldigend aantal zeemeeuwen, aalscholvers, zwaluwen, kwikstaarten en diverse typen eenden. Gedurende de trek zijn er veel meer soorten vogels. Ze worden hier met netten gevangen en geringd. Als we terugkomen liggen er zo'n 20 schepen in de haven. Naast ons legt een Duitser aan. Om 16.00 u komt de havenmeester langs. Hij vraagt of we zin hebben om deel te nemen aan een barbecue bij hem. Daarbij kunnen we op tv naar 'de wedstrijd' kijken. Samen met Kees en Margot, de enige andere Nederlanders, melden we ons aan. Voor de verbinding tussen het noordelijke en zuidelijke eilandje kun je een roeibootje gebruiken. De havenmeester komt ons echter om 17.45 u ophalen met zijn motorbootje. We worden  verwelkomd door de vrouw van de havenmeester. Er zijn in totaal 18 deelnemers aan de barbecue. Maar om 18.00 u blijkt dat op dit tijdstip niet Nederland - Costa Rica, maar België  - Argentinië wordt gespeeld. Ook leuk. In de rust is het 'barbecue-buffet' klaar. Prima verzorgd. De havenmeester vertelt dat hij in de periode 20 mei - 15 augustus op het eiland is. Buiten die periode is het onbewoond. Zijn vrouw komt zo nu en dan een paar dagen over. Na de wedstrijd Belgie - Argentinië vragen we enigszins beschroomd of we om 22.00 u ook nog naar Nederland - Costa Rica kunnen kijken. Dat vindt hij prima. Hij stelt voor dat we in de tussentijd het zuidelijke eilandje verkennen. We krijgen een verrekijker mee om zeerobben te spotten. Die zien we inderdaad met drieën op een rots. Het is fantastisch om de kaalheid van de natuur hier te ervaren. We wanen ons op het eind van de wereld. We brengen ook nog een bezoek aan een 'museum' over de geschiedenis van het eiland. Het is in een schuur ondergebracht. Naar de eerste helft van Nederland - Costa Rica zitten we nog met z'n tienen te kijken. Tijdens de rust begeleidt de havenmeester ons op een 'kikkersafari'. Er zitten vijf verschillende typen op Utklippan. Ze komen 's nachts tot leven. De tweede helft, verlenging en strafschoppen bekijken we met Kees, Margot, de havenmeester en zijn vrouw. Gezellig! Om 01.00 u vaart de havenmeester ons in het pikkedonker naar het noordelijke eiland terug. Een avond om niet te vergeten!